PROMPT>> init 6

Blog

ของใช้เด็กที่คิดว่าคุ้มและไม่คุ้ม (ตอนที่ 2)

แต่ก็มีบางอย่างที่เมื่อซื้อมาแล้วคนเลี้ยงใช้ไม่ถนัดบ้างและไม่พยายามนำมาใช้ด้วยเลยไม่ค่อยได้ใช้และต้องเก็บไปตามระเบียบ บางอย่างเก็บไว้อย่างดีจนลืมนำออกมาใช้ก็มี พอมาดูอีกครั้งลูกก็โตเกินกว่าที่จะใช้ได้แล้ว จะขอแชร์ 4 อย่างคือ

1. ฟองน้ำ ก่อนคลอดซื้อฟองน้ำแบบธรรมชาติมาอย่างแพง 500 บาท แต่คนสอนอาบน้ำใช้ผ้าเช็ดหน้าเด็กแทน ผืนละ 39 บาทเอง ตอนนี้เลยถนัดใช้เป็นผ้าไปแล้ว สรุปว่าได้ใช้ฟองน้ำอยู่นับครั้งได้เลย

2. หมอนรองให้นม เป็นหมอนรองให้นมสำหรับเด็กแฝด พรีออเดอร์มาจากอเมริกา เป็นของอย่างแรกที่ซื้อเตรียมไว้ แต่พอมาใช้จริงที่โรงพยาบาล ภรรยารู้สึกใช้ไม่ถนัด ประกอบกับพยาบาลสอนแบบอุ้มท่าฟุตบอลแล้วใช้ผ้าหนุนหรือหมอนหนุนเอา แล้วก็สอนท่าให้นมแบบนอนให้ เลยไม่ติดใจใช้หมอนรองให้นมเลย ตอนนี้เลยต้องเก็บไปตามระเบียบ รอไว้มาใช้ตอนให้ลูกหัดนั่งก็แล้วกัน

3. เพลเพน ดีที่ไม่ได้ซื้อเอง รับมรดกตกทอดมา คิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ ตั้งแต่ได้มายังไม่เคยให้ลูกนอนเลยสักครั้ง ส่วนใหญ่จะลงเปลโยกแทน

4. ผ้าอ้อมสำเร็จรูปแบบกางเกง เด็กวัยนี้รู้สึกว่าใช้ไม่ดีเท่าแบบเทป ส่วนตัวรู้สึกว่าถอดเปลี่ยนยาก ที่ซื้อมาเพราะซื้อมาผิดและซื้อมาตั้ง 3 ห่อใหญ่ ตอนนี้ก็เก็บไว้ให้คนที่ชอบแบบกางเกงต่อไป

นี่เป็นกรณีของครอบครัวของผม ทั้งนี้ทั้งนั้นสิ่งที่คิดว่าคุ้มหรือไม่คุ้มของแต่ละบ้านก็ขึ้นอยู่กับความจำเป็นและการใช้งานของแต่ละครอบครัวนั้นๆ

January 27, 2014
ของใช้เด็กที่คิดว่าคุ้มและไม่คุ้ม (ตอนที่ 1)

การเลี้ยงเด็กสักคนต้องลงแรงมากแถมต้องลงทุนเยอะด้วย ยิ่งผมมีลูกฝาแฝดถ้าประหยัดเงินในส่วนข้าวของเครื่องใช้ที่เกินจำเป็นสำหรับเจ้าตัวเล็กไปได้บ้างก็จะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายได้ไม่น้อย เพื่อเก็บไว้ลงทุนด้านการศึกษาและการดำรงชีวิตด้านอื่นๆในอนาคตด้วย ฉนั้น แทบทุกครั้งก่อนจะซื้อของใช้ลูก ภรรยาของผมจะใช้เวลารีวิวของใช้ที่คิดว่าซื้อมาแล้วน่าจะคุ้มค่าที่สุด เกิดประโยชน์และปลอดภัยกับลูกมากที่สุด ซึ่งบางอย่างซื้อมาก็ได้ใช้บ่อยจนต้องไปซื้อมาเพิ่มสำหรับสองคนบ้าง (คือถึงผมจะมีลูกแฝด แต่ก็ไม่ได้ซื้อทุกอย่าง 2 ชิ้นเสมอ) จึงอยากแบ่งปันสิ่งที่คิดว่าซื้อมาแล้วได้ใช้คุ้มที่สุดตั้งแต่ลูกเกิดมาจนตอนนี้ลูกก็ได้ 5 เดือนกว่าๆแล้ว วันนี้ขอเลือกมา 4 อย่างก่อนแล้วกัน คือ

1. car seats

จากการที่รีวิวมานาน เราเลือกใช้ของ Ailebebe Kurotto Premium ใช้ตั้งแต่วันแรกที่ออกจากโรงพยาบาลและทุกครั้งเวลาที่ต้องออกจากบ้าน ไม่ว่าจะไปหาหมอ ไปโบสถ์ ไปคอนโด ไปต่างจังหวัดหรือไปไหนทุกที่ ไม่ว่าจะไปใกล้หรือไกลก็ต้องนั่งคาร์ซีททุกครั้งก็เพื่อความปลอดภัย เพราะว่าสมัยนี้รถเยอะ แม้เราก็ขับรถปลอดภัยแต่เราก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะขับอย่างไร อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ ระวังไว้ก่อนเป็นดีครับ แต่ก็ต้องติดตั้งให้ถูกวิธีและรัดเข็มขัดทุกครั้งนะครับ

2. เปลโยก

ซื้อมาตอนลูกอายุได้ 2 เดือน เพราะว่าลูกติดให้อุ้มแล้วคนอุ้มเริ่มเมื่อย เลยไปซื้อมาใช้ 1 ตัวก่อน แล้วเปลโยกที่ซื้อมามีระบบสปริงซึ่งคนขายแนะนำว่าต้องรุ่นนี้เลยสำหรับเด็กติดมือ (แต่ส่วนตัวคิดว่าอย่าเด้งแรงเลย กลัวมีผลต่อสมอง เวลาใช้ก็เลื่อนเดินหน้า-ถอยหลังอย่างเดียว) ผลคือช่วยทุ่นแรงได้เยอะมาก ลูกสามารถนอนเล่นในเปลโยกได้ หรือบางครั้งก็วางลูกไว้ในนี้แล้วเราก็ละไปทำอย่างอื่นได้ชั่วครู่ด้วย ใช้ดีจนต้องไปซื้อมาเพิ่มเป็น 2 ตัวเลย จนป่านนี้เวลาลูกหลับยากก็ให้ลูกนั่งในเปลโยก ลากไปลากมาก็หลับแล้วค่อยอุ้มไปวางบนเตียง คุ้มจริงๆ

3. play mat

อันนี้มีคนซื้อมาฝาก เป็นของเล่นเสริมพัฒนาการ สีสันสดใส มีแสงไฟหลากสี และเสียงจากของเล่นแต่ละชิ้น ลองให้ลูกเล่นตั้งแต่อายุ 2 เดือนกว่า ตอนแรกก็ยังนอนมองนิ่งๆ พอได้สัก 3 เดือนก็เริ่มจับบ้าง พอ 4 เดือนก็เริ่มตีๆเตะๆจับ พร้อมกับส่งเสียงร้องชอบใจ คนพี่นอนเล่นในนั้น คนน้องก็นอนด้านนอกดูพี่เล่นไปด้วยได้ สามารถนอนเล่นเพลินๆ ได้สัก 10-15 นาทีจนกว่าจะเบื่อ จนตอนนี้ก็ยังได้ใช้เล่นอยู่เวลาต้องทำโน่นนี่ไปด้วย

4. Oball

ลูกบอล ถือเป็นของเล่นชิ้นสำคัญที่เด็กๆทุกคนชอบ ผมซื้อให้ลูกน้อยเล่นตั้งแต่ 3 เดือน เมื่อลูกเริ่มถอดถุงมือ จึงฝึกให้เขาจับและเรียนรู้ผิวสัมผัสแบบต่างๆ ไม่นานลูกสามารถจับลูกบอลไว้ได้อย่างถนัดและไม่ร่วงหล่นเพราะสามารถจับเกี่ยวลูกบอลมุมไหนก็ได้ จนเดี๋ยวนี้ก็ใช้เสมือนยางกัดได้ ลูกสามารถอยู่กับตัวเองและเล่นได้ ไม่ว่าจะไปไหนต้องพกติดตัวไว้ตลอด

13.918614 100.520346

January 26, 2014
ปิ้งย่างไม่อันตรายอย่างที่คิด

หลายคนเชื่อว่าการรับประทานอาหารปิ้งย่างจะทำให้เกิดมะเร็ง ความจริงแล้วกระทรวงเกษตรของอเมริกา (USDA) รายงานว่า มีงานวิจัยบางเรื่องที่พบว่า การที่ทำให้อาหารสุกด้วยการใช้ความร้อนสูง ไม่ว่าจะเป็นการ ปิ้ง ทอด หรือ อบ อาจทำให้เกิดความเสี่ยงต่อโรคมะเร็งได้ สารก่อมะเร็งนั้นชื่อว่า heterocyclic amines (HCAs) และ polycyclic aromatic hydrocarbons (PAHs) ดังนั้นถ้าหากลดปริมาณการรับประทานอาหารประเภทนี้ลง ก็จะลดความเสี่ยงในด้านสุขภาพไปด้วย อย่างไรก็ตาม เรามีวิธีลดความเสี่ยงหากคุณต้องการรับประทานอาหารปิ้งย่าง คือ 1. เลือกผักตระกูลกระหล่ำ หากคุณเป็นเหมือนหลายๆ คนที่ชอบรับประทานอาหารประเภทนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ควรเพิ่มผักตระกูลผักกาดลงไปเช่น ผักบล็อกโคลี กระหล่ำปลี ซึ่งเป็นผักที่เต็มไปด้วยสารอาหารที่ชื่อ suforaphane ที่มีฤทธิ์ในการป้องกันการถูกทำลายของส่วนประกอบดีเอ็นเอในร่างกายของมนุษย์ ดังที่งานวิจัยหนึ่งเคยพบว่า ผู้ที่ได้รับประทานกระหล่ำดาววันละ 2 ถ้วยครึ่งในทุก ๆ วันนั้น จะมีร่างกายที่แข็งแรงและช่วยลดความเสียหายของดีเอ็นเอภายในร่างกายได้ 2. หมักเนื้อด้วยน้ำซอส เพราะน้ำซอสในเนื้อย่างต่างๆ ที่มีส่วนผสมของไวน์และเบียร์ได้ถูกค้นพบว่าสามารถช่วยลดปริมาณของสารก่อมะเร็งและช่วยต้านอนุมูลอิสระได้ถึงร้อยละ 92-99% 3. เลือกเนื้อปลาหรืออาหารทะเล เพราะจะทำให้เกิดสารก่อมะเร็งน้อยกว่า เพราะมีกรดอะมิโนน้อยกว่า และใช้ระยะเวลาในการปิ้งย่างน้อยกว่าเนื้อสัตว์ทั่วไปอีกด้วย 4. ไม่รับประทานหนังไก่หรือไขมันจากสัตว์ เพราะหนังไก่หรือเนื้อที่มีไขมันสีขาวนั้นจะทำให้เกิดการประทุของไฟขณะปิ้งย่างซึ่งจะเป็นสาเหตุหลักในการก่อมะเร็ง อีกทั้งยังมีภาวะเสี่ยงในเพศหญิงในเรื่องมะเร็งเต้านมอีกด้วย 5. เลือกเนื้อที่มีการชุบแป้งทอด เนื้อหมักกับสมุนไพร เพราะสมุนไพรมีสรรพคุณในการต้านอนุมูลอิสระ ส่วนแป้งก็ยังมีสารลดการก่อมะเร็งได้อย่างดี ดังนั้นก่อนการรับประทานเนื้อทุกครั้งจึงไม่ควรลืมที่จะเอาใบออริกาโน โหระพา มินท์ หรือเครื่องเทศลงในเนื้อ ก่อนทุกครั้งที่จะมีการปิ้งย่าง (www.samunpri.com)

January 13, 2014
โรคจากอาคาร !!! ภัยสุขภาพที่ไม่ควรมองข้าม ตอนที่ 3

แนวทางแก้ปัญหา ทำได้โดย

• วางแผนก่อสร้างอาคารที่ได้มาตรฐาน โปร่ง ระบายอากาศได้ดี มีการออกแบบกั้นบริเวณที่มีการฟุ้งกระจายของสารระเหยแยกจากห้องทำงานของพนักงาน เช่น ห้องถ่ายเอกสาร ห้องปริ้นท์งาน ห้องเก็บผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด และกำหนดเขตห้ามสูบบุหรี่

• ควรใช้วัสดุก่อสร้างและผลิตภัณฑ์ที่คุณภาพดี มีสารมลพิษและไอระเหยน้อยที่สุด เช่น ใช้สีทาผนังแบบที่ไม่มีโลหะหนักผสมและมีสารป้องกันเชื้อรา ใช้เฟอร์นิเจอร์ที่ทำจากไม้จริงหรือใช้วัสดุทดแทนที่ปลอดภัย ที่สำคัญคือ ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน จึงไม่ควรใช้พรมโดยไม่จำเป็น นอกจากนี้ ควรจัดให้มีระบบระบายอากาศที่ดี เช่น ติดตั้งช่องลม หรือพัดลมดูดอากาศเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกโดยเฉพาะบริเวณที่มีสารเคมีระเหยออกมาได้ เช่น ห้องน้ำ ห้องถ่ายเอกสารหรือห้องที่มีปริ๊นเตอร์

• กรณีเป็นอาคารใหม่ ควรเว้นช่วงเวลาที่ให้สีและสารระเหยจากการตกแต่งอาคารระบายออกไปก่อนเข้าใช้อาคาร

• หมั่นทำความสะอาดห้องและเฟอร์นิเจอร์เพื่อลดปริมาณฝุ่นและเชื้อรา สำหรับผ้าม่านและพรมควรทำความสะอาดอย่างน้อยปีละ 2 ครั้ง

• ใช้เครื่องฟอกอากาศ หรือ เครื่องกรองอากาศ อาจต้องเป็นจำพวกผงถ่านซึ่งผ่านกรรมวิธีให้มีความสามารถในการดูดซับเรียกว่า “ถ่านกัมมันต์” (Activated Charcoal) และล้างแผ่นกรองฝุ่นของเครื่องปรับอากาศทุก 2 สัปดาห์

• ทำความสะอาดล้างเครื่องปรับอากาศอย่างน้อยทุก 6 เดือนต่อครั้ง

• เมื่อปิดเครื่องปรับอากาศ ควรเปิดหน้าต่างให้มีอากาศจากภายนอกหมุนเวียนในอาคาร และควรให้มีแสงแดดส่องเข้ามาในห้องบ้าง เพื่อลดความชื้นและเชื้อโรคต่าง ๆ ซึ่งมีการศึกษาพบว่า ไอออนลบและโอโซนตามธรรมชาติช่วยในการขจัดสารพิษในอาคารได้ด้วย

• ควรจัดห้องให้โล่งและมีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นที่สุด อย่าให้มีซอกมุมเก็บฝุ่น

• นำต้นไม้ในร่มมาปลูกและวางประดับไว้ตามจุดต่าง ๆ ในห้องหรือสำนักงาน ซึ่งนอกจากจะช่วยสร้างบรรยากาศที่ดีแล้ว ยังช่วยฟอกอากาศและลดปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ โดยเฉพาะไม้ประดับบางชนิดมีคุณสมบัติในการดูดซับสารพิษในอากาศได้ เช่น พลูด่าง เดหลี บอสตันเฟิร์น ลิ้นมังกร หมากเหลือง ว่านหางจระเข้ เสน่ห์จันทร์แดง สาวน้อยประแป้ง ออมเงินออมทอง โกสน และไอวี เป็นต้น

January 12, 2014
โรคจากอาคาร !!! ภัยสุขภาพที่ไม่ควรมองข้าม ตอนที่ 2

สาเหตุของโรคจากอาคาร อาคารที่มีการระบายอากาศไม่ดี เช่น ใช้ระบบทำความเย็นและระบบระบายอากาศหมุนเวียนเพื่อประหยัดไฟฟ้า อาคารดังกล่าวมักปิดมิดชิด ไม่เปิดหน้าต่าง อากาศไม่ถ่ายเท ทำให้ภายในอาคารอบอวลไปด้วยสารมลพิษในอากาศหลายชนิด ได้แก่ สารอินทรีย์ระเหยง่าย (Volatile Organic Compounds: VOCs) โดยเฉพาะฟอร์มาลดีไฮด์ ซึ่งเป็นส่วนประกอบหลักของกาวที่มักใช้กับเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เช่น พาร์ทิเคิลบอร์ด ไม้อัด รวมถึงผ้าหุ้มเฟอร์นิเจอร์ พรม วัสดุฉนวน น้ำยาทำความสะอาด ยาฆ่าแมลง ตลอดจนสีทาบ้านที่ไม่ได้มาตรฐาน ฟอร์มาลดีไฮด์เป็นก๊าซไม่มีสี มีกลิ่นฉุน ถ้ามีอยู่ในอากาศมากกว่า 0.1 ppm (ส่วนในล้านส่วนของอากาศ) อาจทำให้แสบตา ระคายเคืองเยื่อจมูกและคอ คลื่นไส้ ไอ แน่นหน้าอก เป็นผื่นแพ้ องค์การอนามัยโลกได้มีการประกาศอย่างเป็นทางการว่าสารนี้เป็นสารก่อมะเร็งในสัตว์ทดลอง และมีความเสี่ยงที่จะทำให้เกิดมะเร็งในคนได้ ทั้งนี้มีการศึกษาพบว่า ร้อยละ 90 ของอาคารที่มีการตกแต่งห้องใหม่ ใช้เฟอร์นิเจอร์ใหม่มีปริมาณของฟอร์มาลดีไฮด์เกินมาตรฐาน หรือแม้แต่อาคารที่ใช้งานมานานแล้ว ฟอร์มาลดีไฮด์ก็ยังสามารถระเหยต่อเนื่องได้อีกนานหลายปี !!! นอกจากนี้ สารมลพิษที่พบได้ทั่วไปในอาคารที่เป็นสาเหตุของโรคจากอาคารยังประกอบไปด้วย

• ฝุ่นละอองและควันพิษ ทั้งจากภายนอกอาคารที่ฟุ้งกระจายและเล็ดลอดเข้าไปรวมทั้งฝุ่นภายในอาคารเองโดยเฉพาะในสำนักงานบริเวณเครื่องถ่ายเอกสาร จะมีปริมาณฝุ่นละอองขนาดเล็กกว่า 10 ไมครอนปริมาณมาก ฝุ่นขนาดเล็กเหล่านี้สามารถเข้าไปสู่ระบบหายใจ ทำให้ระคายเคือง แสบจมูก ไอ จาม มีเสมหะ หรือมีการสะสมของฝุ่นในถุงลมปอด ทำให้สมรรถภาพการทำงานของปอดเสื่อมลง

• เชื้อรา ในอาคารที่อับทึบ หากไม่มีการดูแลรักษาระบบทำความเย็นและระบบระบายอากาศอย่างเหมาะสม จะก่อให้เกิดความชื้นในอากาศ ส่งผลให้สปอร์รามีการเจริญแพร่กระจายและสะสมในอาคารโดยเฉพาะห้องที่ปูพรมและเปิดเครื่องปรับอากาศทั้งวัน ความเย็นจะส่งผ่านไปยังพรมทำให้เกิดความชื้น เกิดเชื้อราหมักหมมใต้พรมทำให้เกิดโรค เช่น ภูมิแพ้ หอบหืด โรคโพรงจมูกอักเสบ ระคายเคืองตา เป็นต้น

• เชื้อโรคและสารชีวภาพอื่น ๆ เช่น แบคทีเรีย ไวรัส มูลนก ละอองเกสร ขนสัตว์ ฯลฯ สารเหล่านี้มักปนเปื้อนและฟุ้งกระจายในห้อง นอกจากนี้ ยังมีเชื้อโรคที่แพร่จากคนที่พักอาศัยอยู่ในอาคาร เมื่อมีการไอหรือจามก็จะทำให้เชื้อโรคกระจายวนเวียนอยู่ในอาคาร ซึ่งหากมีคนอยู่แออัดมากเกินไปก็จะยิ่งมีการแพร่ระบาดของเชื้อโรคมากขึ้น

• ไรฝุ่น มักอาศัยในที่ที่มีอุณหภูมิและความชื้นพอเหมาะ พบมากตามที่นอน ผ้าปูที่นอน หมอน ผ้าห่ม พรม และผ้าม่าน ผู้ป่วยที่มีอาการแพ้ต่อสารก่อภูมิแพ้ไรฝุ่น มักจะมีอาการคัน จาม คัดจมูก น้ำมูกไหล คันตา แสบตา เคืองตา น้ำตาไหล คันคอ ไอ หรือหอบหืด และเยื่อบุตาอักเสบจากภูมิแพ้

• ยาฆ่าแมลง ยากำจัดปลวก หนู แมลงสาบที่ใช้ในอาคารบ้านเรือน อาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อสุขภาพ ทำให้ผู้ที่ได้รับสัมผัสมีอาการอ่อนเพลีย ปวดศีรษะ แน่นหน้าอก ตาพร่ามัว ม่านตาหรี่ น้ำลายและเหงื่อออกมาก คลื่นไส้ อาเจียน และท้องร่วง

• ก๊าซและสารระเหย เช่น ก๊าซหุงต้ม และเบนซีน (Benzene) เป็นต้น ซึ่งเป็นสารที่ปล่อยออกมาระหว่างการสูบบุหรี่ การเผาไหม้ของเครื่องยนต์ กาว สี และผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด ไอระเหยของเบนซีนทำให้เซื่องซึม เวียนศีรษะ และหมดสติ การสูดดมหรือสัมผัสกับเบนซีนเป็นเวลานานจะมีผลต่อไขกระดูกและทำให้เป็นโรคโลหิตจางและโรคมะเร็งโลหิตได้

• ฉนวนใยหิน ใยแก้ว ที่ใช้ทำวัสดุกันความร้อน ซึ่งอาจมีฝุ่นละอองก่อให้เกิดมะเร็งปอดและปัญหาเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ

• คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ที่มาจากเครื่องใช้ไฟฟ้า เครื่องถ่ายเอกสาร คอมพิวเตอร์ และโทรศัพท์มือถือ ฯลฯ อาจก่อให้เกิดอาการปวดศีรษะ กระวนกระวาย คลื่นไส้ วิงเวียน เมื่อยล้า เซื่องซึม และเกิดความผิดปกติสำหรับหญิงมีครรภ์และบุตรได้

January 11, 2014
โรคจากอาคาร !!! ภัยสุขภาพที่ไม่ควรมองข้าม ตอนที่ 1

ปัจจุบัน เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในออฟฟิศและบ้าน เรามักรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจว่าเป็นที่ที่ปลอดภัย โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในห้องที่ติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ มีเฟอร์นิเจอร์และสิ่งอำนวยความสะดวก ความสะอาดของอากาศภายในจึงสำคัญกว่าอากาศภายนอก การศึกษาขององค์การปกป้องสิ่งแวดล้อมของอเมริกาพบว่า อากาศภายในมีมลพิษมากกว่าอากาศภายนอกราว 2-10 เท่าและมลพิษภายในเป็น 1 ใน 5 ของบรรดาสิ่งแวดล้อมที่มีอันตรายสูงสุดสำหรับชาวอเมริกัน นอกจากนั้นองค์การอนามัยโลกประเมินว่าเกือบ 1 ใน 3 ของตึกทั่วโลกมีปัญหามลพิษ สมาคมแพทย์โรคภูมิแพ้ของอเมริกาชี้ว่า ราว 50% ของความเจ็บป่วยในอเมริกามีสาเหตุมาจากมลพิษภายในอาคาร ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ชาวอเมริกันเป็นโรคหอบหืดเพิ่มขึ้นกว่าสองเท่าและอัตราการตายจากโรคนี้เพิ่มขึ้นกว่าสามเท่า คุณกำลังเผชิญกับ “กลุ่มอาการป่วยจากอาคาร” (Sick Building Syndrome;SBS) อยู่หรือไม่ หากคุณมีอาการวิงเวียนศีรษะ มึนงง ปวดศีรษะ ระคายเคืองตา จมูก และลำคอ อ่อนเพลีย เมื่อยล้า คลื่นไส้ คล้ายจะอาเจียน ง่วงเหงาหาวนอน ขาดสมาธิ คันตามผิวหนัง แต่ในบางรายที่มีอาการรุนแรงมากขึ้น ได้แก่ เป็นไข้ ปวดกล้ามเนื้อ หนาวสั่น ไอ แน่นหน้าอก และอาการเหล่านั้นยังคงอยู่แม้ว่าคุณจะออกจากอาคารไปแล้วก็ตาม อาจบ่งชี้ว่าคุณกำลังทุกข์ทรมานด้วย “โรคจากอาคาร” (Building Related Illness; BRI) ซึ่งคนที่มีโรคประจำตัวหรือเป็นโรคภูมิแพ้อยู่แล้ว อาการแพ้จะกำเริบมากขึ้นด้วย

January 10, 2014
“ช่าง” กับ “ความรัก”

ช่างที่ต้องมี เพื่อให้ความสัมพันธ์ราบรื่นจะต้องเรียนรู้ที่จะเป็น “ช่าง” ต่อไปนี้

1. ช่างเอาอกเอาใจ เป็นช่างที่ใส่ใจความรู้สึกและความต้องการของอีกฝ่าย ซึ่งไม่เพียงจะทำให้อีกฝ่ายมีความสุข แต่ยังส่งผลดีต่อความสัมพันธ์และบรรยากาศในครอบครัวด้วย ตัวอย่างที่คุณอาจทำได้ เช่น เวลากลับมาบ้านเหนื่อยๆก็หาน้ำให้ดื่ม จัดเตรียมอาหาร บีบนวดผ่อนคลาย

2. ช่างชื่นชม เป็นช่างที่ให้กำลังใจและมีคำพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเขาเป็นคนเก่ง เป็นคนมีคุณค่า ซึ่งต่างจากการป้อยอ เพราะการชื่นชมเกิดจากการเห็นคุณค่าของอีกฝ่ายและแสดงออกมาเป็นคำพูดและการกระทำว่าเราประทับใจและชื่นชมด้วยความจริงใจ แต่การป้อยอนั้นเข้าข่ายการโกหกหลอกลวงเพื่อทำให้เขาพอใจ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเราอาจไม่ได้รู้สึกเช่นที่พูดออกไป

3. ช่างรู้ใจ เป็นช่างที่มองทะลุเข้าไปในความคิดและจิตใจ จะรู้ว่าอีกฝ่ายชอบหรือไม่ชอบอะไร อะไรที่ทำแล้วมีความสุขหรือทำให้อีกฝ่ายหนึ่งเป็นทุกข์

4. ช่างมัน เป็นวิชาช่างขั้นสูง เป็นการผสมสองศาสตร์เข้าด้วยกัน คือการให้อภัย และความอดทน ซึ่งมีประโยชน์มากในการรักษาความสัมพันธ์ ถ้าคุณเป็นคนช่างมันได้แล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่กวนใจ คุณก็จะสามารถมองข้ามไปได้ ไม่เก็บมาคิด ไม่ต้องกังวลใจ

5. ช่างอดกลั้น เพราะในชีวิตคู่อาจมีการกระทบกระทั่งกันได้ เป็นเรื่องปกติของ .ลิ้นกับฟัน” แต่ความอดกลั้นจะช่วยพยุงความสัมพันธ์ไว้ ประเภทหงุดหงิดมาก็หงุดหงิดกลับไป ไม่ดีขึ้ช่วยให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นเลย มีแต่จะร้าวฉาน การอดทนอดกลั้นต่อกันและกันด้วยความรักจึงเป็นสิ่งที่ดีกว่า

ช่างที่ต้องหลีกเลี่ยง คือ

1. ช่างสืบช่างค้น คือ ตรวจทุกอย่าง เช็คทุกเรื่อง มือถือ อีเมลล์ ดมกลิ่นเสื้อผ้า ช่างแบบนี้นอกจากเจ้าตัวจะไม่มีความสุขที่ต้องคอยระแวงแล้ว ฝ่ายผู้ต้องสงสัยก็อาจทนไม่ได้เช่นกัน

2. ช่างวิตกกังวล คือ คิดไปเองว่าอีกฝ่ายจะนอกใจ เป็นช่างที่มีแต่ความทุกข์

3. ช่างบ่น คือ การพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ และพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด ถือว่าเป็นการบ่น นอกจากคนบ่นจะเหนื่อยแล้ว ก็ทำให้คนฟังหงุดหงิดด้วยเช่นกัน

4. ช่างซักช่างถาม ราวกับสอบปากคำ ไม่ว่าจะไปไหน ทำอะไร อยู่กับใคร เหมือนเป็นการไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย แล้วยังเป็นสาเหตุของการทะเลาะกันอีกด้วย

5. ช่างสงสัยและช่างจับผิด คือ การตั้สมมติฐานในใจว่าอีกฝ่ายต้องไปทำอะไรไม่ดีมา ปิดบังและซุกซ่อน ดังนั้นจะต้องหาความผิดให้ได้ ไม่มีความเชื่อถือเชื่อใจ มีแต่ความระแวง ทำให้ความรักไม่เบ่งบาน มีแต่เหี่ยวเฉา

6. ช่างรื้อฟื้นและช่างจดจำความผิด คือ ชอบรื้อฟื้นเรื่องในอดีตที่เคยไม่พอใจ เมื่อทะเลาะกันก็จะยกเอาเรื่องราวเก่าๆมาพูด นอกจากจะทำให้ความสัมพันธ์ไม่ดีขึ้นแล้วยังสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจไม่มีที่สิ้นสุดด้วย ดังนั้นเพื่อให้ความสัมพันธ์ดำเนินไปอย่างราบรื่น จะต้องหลีกเลี่ยงช่างบางประเภท แต่ในขณะเดียวกันต้องฝึกฝนที่จะเป็นช่างบางประเภท แล้วจะทำให้คุณและคู่ของคุณกลายเป็นคู่ที่ “ช่างมีความสุข”

(Cr.ศจ.ดร.สมใจ รักษาศรี)

January 9, 2014
Grit, Key to success

http://www.ted.com/talks/angela_lee_duckworth_the_key_to_success_grit.html

Script by Ted.com, Thanks!

When I was 27 years old, I left a very demanding job in management consulting for a job that was even more demanding: teaching. I went to teach seventh graders math in the New York City public schools. And like any teacher, I made quizzes and tests. I gave out homework assignments. When the work came back, I calculated grades.

What struck me was that I.Q. was not the only difference between my best and my worst students. Some of my strongest performers did not have stratospheric I.Q. scores. Some of my smartest kids weren’t doing so well.

And that got me thinking. The kinds of things you need to learn in seventh grade math, sure, they’re hard: ratios, decimals, the area of a parallelogram. But these concepts are not impossible, and I was firmly convinced that every one of my students could learn the material if they worked hard and long enough.

After several more years of teaching, I came to the conclusion that what we need in education is a much better understanding of students and learning from a motivational perspective, from a psychological perspective. In education, the one thing we know how to measure best is I.Q., but what if doing well in school and in life depends on much more than your ability to learn quickly and easily?

So I left the classroom, and I went to graduate school to become a psychologist. I started studying kids and adults in all kinds of super challenging settings, and in every study my question was, who is successful here and why? My research team and I went to West Point Military Academy. We tried to predict which cadets would stay in military training and which would drop out. We went to the National Spelling Bee and tried to predict which children would advance farthest in competition. We studied rookie teachers working in really tough neighborhoods, asking which teachers are still going to be here in teaching by the end of the school year, and of those, who will be the most effective at improving learning outcomes for their students? We partnered with private companies, asking, which of these salespeople is going to keep their jobs? And who’s going to earn the most money? In all those very different contexts, one characteristic emerged as a significant predictor of success. And it wasn’t social intelligence. It wasn’t good looks, physical health, and it wasn’t I.Q. It was grit.

Grit is passion and perseverance for very long-term goals. Grit is having stamina. Grit is sticking with your future, day in, day out, not just for the week, not just for the month, but for years, and working really hard to make that future a reality. Grit is living life like it’s a marathon, not a sprint.

A few years ago, I started studying grit in the Chicago public schools. I asked thousands of high school juniors to take grit questionnaires, and then waited around more than a year to see who would graduate. Turns out that grittier kids were significantly more likely to graduate, even when I matched them on every characteristic I could measure, things like family income, standardized achievement test scores, even how safe kids felt when they were at school. So it’s not just at West Point or the National Spelling Bee that grit matters. It’s also in school, especially for kids at risk for dropping out. To me, the most shocking thing about grit is how little we know, how little science knows, about building it. Every day, parents and teachers ask me, “How do I build grit in kids? What do I do to teach kids a solid work ethic? How do I keep them motivated for the long run?” The honest answer is, I don’t know. (Laughter) What I do know is that talent doesn’t make you gritty. Our data show very clearly that there are many talented individuals who simply do not follow through on their commitments. In fact, in our data, grit is usually unrelated or even inversely related to measures of talent.

So far, the best idea I’ve heard about building grit in kids is something called “growth mindset.” This is an idea developed at Stanford University by Carol Dweck, and it is the belief that the ability to learn is not fixed, that it can change with your effort. Dr. Dweck has shown that when kids read and learn about the brain and how it changes and grows in response to challenge, they’re much more likely to persevere when they fail, because they don’t believe that failure is a permanent condition.

So growth mindset is a great idea for building grit. But we need more. And that’s where I’m going to end my remarks, because that’s where we are. That’s the work that stands before us. We need to take our best ideas, our strongest intuitions, and we need to test them. We need to measure whether we’ve been successful, and we have to be willing to fail, to be wrong, to start over again with lessons learned.

In other words, we need to be gritty about getting our kids grittier.

Thank you.

(Applause)

January 4, 2014
Got 99 problems?, watch this!

Many people think their problem is unsolvable but it’s really your attitude towards it. I found this inspired!

http://www.ted.com/talks/maysoon_zayid_i_got_99_problems_palsy_is_just_one.html

Script by Ted.com, Thanks!

Hello, TEDWomen, what’s up.

(Cheers)

Not good enough. Hello, TEDWomen, what is up?

(Cheers)

My name is Maysoon Zayid, and I am not drunk, but the doctor who delivered me was. He cut my mom six different times in six different directions, suffocating poor little me in the process. As a result, I have cerebral palsy, which means I shake all the time. Look. It’s exhausting. I’m like Shakira, Shakira meets Muhammad Ali. (Laughter)

C.P. is not genetic. It’s not a birth defect. You can’t catch it. No one put a curse on my mother’s uterus, and I didn’t get it because my parents are first cousins, which they are.(Laughter) It only happens from accidents, like what happened to me on my birth day.

Now, I must warn you, I’m not inspirational, and I don’t want anyone in this room to feel bad for me, because at some point in your life, you have dreamt of being disabled. Come on a journey with me. It’s Christmas Eve, you’re at the mall, you’re driving around in circles looking for parking, and what do you see? Sixteen empty handicapped spaces. And you’re like, “God, can’t I just be a little disabled?” (Laughter) Also, I gotta tell you, I got 99 problems, and palsy is just one. If there was an Oppression Olympics, I would win the gold medal. I’m Palestinian, Muslim, I’m female, I’m disabled, and I live in New Jersey. (Laughter) (Applause) If you don’t feel better about yourself, maybe you should.

Cliffside Park, New Jersey is my hometown. I have always loved the fact that my hood and my affliction share the same initials. I also love the fact that if I wanted to walk from my house to New York City, I could.

A lot of people with C.P. don’t walk, but my parents didn’t believe in “can’t.” My father’s mantra was, “You can do it, yes you can can.” (Laughter) So, if my three older sisters were mopping, I was mopping. If my three older sisters went to public school, my parents would sue the school system and guarantee that I went too, and if we didn’t all get A’s, we all got my mother’s slipper. (Laughter) My father taught me how to walk when I was five years oldby placing my heels on his feet and just walking. Another tactic that he used is he would dangle a dollar bill in front of me and have me chase it. (Laughter) My inner stripper was very strong, and by — (Laughter) Yeah. No, by the first day of kindergarten, I was walking like a champ who had been punched one too many times.

Growing up, there were only six Arabs in my town, and they were all my family. Now there are 20 Arabs in town, and they are still all my family. (Laughter) I don’t think anyone even noticed we weren’t Italian. (Laughter) (Applause) This was before 9/11 and before politiciansthought it was appropriate to use “I hate Moslems” as a campaign slogan. The people that I grew up with had no problem with my faith. They did, however, seem very concerned that I would starve to death during Ramadan. I would explain to them that I have enough fat to live off of for three whole months, so fasting from sunrise to sunset is a piece of cake.

I have tap-danced on Broadway. Yeah, on Broadway. It’s crazy. (Applause) My parents couldn’t afford physical therapy, so they sent me to dancing school. I learned how to dance in heels, which means I can walk in heels. And I’m from Jersey, and we are really concerned with being chic, so if my friends wore heels, so did I.

And when my friends went and spent their summer vacations on the Jersey Shore, I did not.I spent my summers in a war zone, because my parents were afraid that if we didn’t go back to Palestine every single summer, we’d grow up to be Madonna. (Laughter) Summer vacations often consisted of my father trying to heal me, so I drank deer’s milk, I had hot cups on my back, I was dunked in the Dead Sea, and I remember the water burning my eyes and thinking, “It’s working! It’s working!” (Laughter)

But one miracle cure we did find was yoga. I have to tell you, it’s very boring, but before I did yoga, I was a stand-up comedian who can’t stand up. And now I can stand on my head. My parents reinforced this notion that I could do anything, that no dream was impossible, and my dream was to be on the daytime soap opera “General Hospital.” I went to college during affirmative action and got a sweet scholarship to ASU, Arizona State University, because I fit every single quota. I was like the pet lemur of the theater department. Everybody loved me. I did all the less-than-intelligent kids’ homework, I got A’s in all of my classes, A’s in all of their classes. Every time I did a scene from “The Glass Menagerie,” my professors would weep. But I never got cast. Finally, my senior year, ASU decided to do a show called “They Dance Real Slow in Jackson.” It’s a play about a girl with C.P. I was a girl with C.P. So I start shouting from the rooftops, “I’m finally going to get a part! I have cerebral palsy! Free at last! Free at last! Thank God almighty, I’m free at last!” I didn’t get the part. (Laughter)Sherry Brown got the part. I went racing to the head of the theater department crying hysterically, like someone shot my cat, to ask her why, and she said it was because they didn’t think I could do the stunts. I said, “Excuse me, if I can’t do the stunts, neither can the character.” (Laughter) (Applause) This was a part that I was literally born to play and they gave it, they gave it to a non-palsy actress. College was imitating life. Hollywood has a sordid history of casting able-bodied actors to play disabled onscreen.

Upon graduating, I moved back home, and my first acting gig was as an extra on a daytime soap opera. My dream was coming true. And I knew that I would be promoted from “diner diner” to “wacky best friend” in no time. But instead, I remained a glorified piece of furniturethat you could only recognize from the back of my head, and it became clear to me that casting directors didn’t hire fluffy, ethnic, disabled actors. They only hired perfect people.But there were exceptions to the rule. I grew up watching Whoopi Goldberg, Roseanne Barr, Ellen, and all of these women had one thing in common: they were comedians. So I became a comic. (Laughter) (Applause)

My first gig was driving famous comics from New York City to shows in New Jersey, and I’ll never forget the face of the first comic I ever drove when he realized that he was speeding down the New Jersey Turnpike with a chick with C.P. driving him. I’ve performed in clubs all over America, and I’ve also performed in Arabic in the Middle East, uncensored and uncovered. Some people say I’m the first stand-up comic in the Arab world. I never like to claim first, but I do know that they never heard that nasty little rumor that women aren’t funny, and they find us hysterical. In 2003, my brother from another mother and father Dean Obeidallah and I started the New York Arab-American Comedy Festival, now in its 10th year. Our goal was to change the negative image of Arab-Americans in media, while also reminding casting directors that South Asian and Arab are not synonymous. (Laughter)Mainstreaming Arabs was much, much easier than conquering the challenge against the stigma against disability.

My big break came in 2010. I was invited to be a guest on the cable news show “Countdown With Keith Olbermann.” I walked in looking like I was going to the prom, and they shuffle me into a studio and seat me on a spinning, rolling chair. So I looked at the stage manager and I’m like, “Excuse me, can I have another chair?” And she looked at me and she went, “Five, four, three, two …” And we were live, right? So I had to grip onto the anchor’s desk so that I wouldn’t roll off the screen during the segment, and when the interview was over, I was livid. I had finally gotten my chance and I blew it, and I knew I would never get invited back. But not only did Mr. Olbermann invite me back, he made me a full-time contributor, and he taped down my chair. (Laughter) (Applause)

One fun fact I learned while on the air with Keith Olbermann was that humans on the Internet are scumbags. People say children are cruel, but I was never made fun of as a child or an adult. Suddenly, my disability on the world wide web is fair game. I would look at clips online and see comments like, “Yo, why’s she tweakin?” “Yo, is she retarded?” And my favorite, “Poor Gumby-mouth terrorist. What does she suffer from? We should really pray for her.” One commenter even suggested that I add my disability to my credits: screenwriter, comedian, palsy.

Disability is as visual as race. If a wheelchair user can’t play Beyoncé, then Beyoncé can’t play a wheelchair user. The disabled are the largest — Yeah, clap for that, man. C’mon.(Applause) People with disabilities are the largest minority in the world, and we are the most underrepresented in entertainment.

The doctors said that I wouldn’t walk, but I am here in front of you. However, if I grew up with social media, I don’t think I would be. I hope that together we can create more positive images of disability in the media and in everyday life. Perhaps if there were more positive images, it would foster less hate on the Internet. Or maybe not. Maybe it still takes a villageto teach our children well.

My crooked journey has taken me to some very spectacular places. I got to walk the red carpet flanked by soap diva Susan Lucci and the iconic Lorraine Arbus. I got to act in a movie with Adam Sandler and work with my idol, the amazing Dave Matthews. I toured the world as a headliner on Arabs Gone Wild. I was a delegate representing the great state of New Jersey at the 2008 DNC. And I founded Maysoon’s Kids, a charity that hopes to give Palestinian refugee children a sliver of the chance my parents gave me. But the one moment that stands out the most was when I got — before this moment — (Laughter) (Applause) — but the one moment that stands out the most was when I got to perform for the man who floats like a butterfly and stings like a bee, has Parkinson’s and shakes just like me, Muhammad Ali. (Applause)

It was the only time that my father ever saw me perform live, and I dedicate this talk to his memory. (In Arabic)

My name is Maysoon Zayid, and if I can can, you can can. (Applause)

January 3, 2014
Why we need to engage with our people?
I interviewed many leaders and staff about the conditions and drivers which engaged them at work. All reported that being trusted with a stretching task within demanding timescales and a clear understanding of the discretion available to them brought the best out in them.

They said that engaged staff:
- are more creative and more productive;
- are constructively critical and challenging of the status quo and seek to initiate change;
- make other people’s change their own;
- will advocate the company, not as robots or brand messengers, but from their own critical perspective;
- in short, enjoy their work and make it enjoyable for colleagues and external parties.
These sound like the sort of people we would all like to have working for us. But is it possible to create the conditions which stimulate these positive outcomes? However, below are the questions that I got mostly from the people whom I provided consultancy.
- Does employee engagement actually result in people feeling good about their work and their organisation? Does it deliver retention of the right people?
- Most crucially, what are the specific causes or drivers of engagement?
- Are these causes or drivers generic to all workplaces?
- Can the causes or drivers of engagement be enhanced to increase engagement? In other words is it actionable?
- Is this enhancement ethical or does this ‘social engineering’ simply achieve greater performance through manipulation?
I hope to leave you with above questions and I will come back and answer them one by one.
January 2, 2014