หากย้อนกลับไปซักสิบปีที่แล้วประเทศไทยคงยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับบทบาทของ สถาปนิกคอมพิวเตอร์ ซักเท่าไหร่ เพราะว่าคนไทยในประเทศยังไม่ค่อยมีใครเป็นสถาปนิกอย่างแท้จริง แต่ในสิบปีให้หลังเราคงเริ่มได้เห็นบทบาทของสถาปนิกในแวดวงไอทีมากขึ้น จากบทบาทดังกล่าวทำให้เราได้เห็น สถาปัตยกรรมในองค์กรสองแบบที่ค่อนข้างแตกต่างกันอย่างชัดเจน ประเภทแรกเป็นสถาปัตยกรรมที่เน้นไปในรูปแบบนามอธรรม และสามารถใช้กับ แพลตฟอร์มอะไรก็ได้ และไม่ค่อยลงรายละเอียดเกี่ยวกับความซับซ้อน หรือ รายละเอียดของฮาร์ดแวร์ เน็ตเวิร์ค อิเล็คตรอน โปรตรอน จุดเด่นที่สุดขั้วของสถาปัตยกรรมนี้ทำให้เรารู้จักกันดีในนามว่า “สถาปัตยกรรมหอคอยงาช้าง (Ivory Tower Architecture)”  รูปแบบสถาปัตยกรรมแบบดังกล่าวมักมาเป็นรูปแบบที่นักพัฒนาเอาไปสานต่อได้ค่อนข้างยาก (บางคนถึงกับบ่นว่า ฝันเฟื่อง ไร้สาระ) ตัวอย่างเช่น ต้องใช้  EJB Container-managed persistence หรือแม้แต่บังคับนักพัฒนาว่า ต้องใช้ JSF ในการทำ  UI เท่านั้น หรือสำหรับองค์กรที่รัก หรือมีสัญญาผูกกับ Oracle มักจะบังคับนักพัฒนาทุกทีมว่า…